Gedicht-/Lieddatenbank

Mittwoch, 9. April 2003
Lied: La Sorĉita Arbaro

Hela la luno estas supra la pado,

Kiam Ino el vilagxo ekiris al hejmo,

Mejlnombro antauxen frostigis la koron,

Tiel sxi lauxiris la sorcxatan arbaron.

Se mi sekvas la pado malvenanta en lumo,

Mi estos en vilagxo antaux la tageko,

Estas nur historiojn, malnova kiel montsxton',

Sxi diris kaj eniris la sorcxatan arbaron.

-

Nuboj kaj lum', kaj vocxoj en vent',

Miriga, kantanta, kaj bel' kiel argxent,

Atendu pasxulo, cedu gardigxu,

L'arbaron de sorcxoj ne nokte enigxu.

-

Apenaux post cent pasxoj sxin enfermis la arboj,

El kie, al kie, sxi vagigxis baldaux

Vidata el pado, voj' sxajnas tiel klara,

Kiel igxis, estigxis gxi nune tiel stranga?

Sxi ne trovis reen, kaj sxi sekvis la lum',

En arbaro antauxen, ne aligxis gxin,

Cxiu pasx' de sxin, gxi reen eliris,

Kaj pasxon post pasxo gxi sxin forigis.

-

Sxi auxdis kantado el arbar' el altajxoj,

Sxi videgis la lum', ne vidvolis la ajxoj,

Gxi sonas tiel strang', kor' preskaux disrompis,

Sed perdata sxi estus, se la vokoj sxi sekvus.

Iun vokis sxian nomon, la vocxo tiel bel,

Sxin petegas alveni, sxi nur preskaux starigxas,

Kunvenu, mi donas vin paco kaj bon',

Ne, cxar se vin mi sekvus mi ne trovos hejmon.

-

Venas figuro, de ombroj kaj nuboj,

Lunblanka kaj bel', malnovaj okuloj,

Alvenu homino, tiun nokton kundormu,

Gxis tageko mi aldonas vin belsongxo kaj sorcxo.

Unu kiso de vin, unu jaron mi kostus,

Nokt' en vian manon, mian haron blankigus,

Fe', trol' kaj elf', nur kun nin volas ludi,

Venlasu min spirito, cxar mi volas plu vivi.

-

Sxi ne rifuzas plu, kiam altiras li sxin,

Jam en sorcxo forgesigas, perdigas li sxin,

Kiam lia lipoj proksimis, fora estas la mondo,

Bela mort' estas sorcxo, fora de spac' kaj tempo.

Profunda la luno estas supra l' arbaro,

Kiam tago proksimis glacifridis l' aero,

Profunde en elfmano, trankvila ino kusxis,

La nokto elvenis, kaj la cxielo grizigxis.

-

Tiel la eklumo surbrilis l' arbfolioj,

Kie por l' villagxulino rapide pasis la jaroj,

En la brilo la fremdulo igxis polvo kaj lum',

Postlasis sxin malforta, sed ne mortigis sxin.

Hela l' tageko estas supra la pado,

Kiam la ino el vilagxo elvenis l' arbaro,

La haroj negxblanka, marmorpala lia hauxto

Cxar sxtelis lian tempon la sorcxo de l' arbaro.

-

zurück zur Gedichtdatenbank

zurück zu anderen Gedichten