Gedicht-/Lieddatenbank

Sonntag, 21. Dezember 2003
Lied: La Sorcxita Arbaro

La Sorcxita Arbaro

(tradukita de Arne Babenhauserheide (http://draketo.de). La Originalo estas "Der Verzauberte Wald" de Sheihamatab aka Britta van den Boom (http://www.shei.de) )

Hela la luno estis super la pado,

Kiam Ino el vilaĝo ekiris al hejmo,

Mejlnombro antaŭ ŝi fridiĝis la koron,

Tiel ŝi laŭiris la sorĉitan arbaron.

Se mi sekvas la padon malvenantan en lumo,

Mi estos en vilaĝo antaŭ la tagiĝo,

Estas nur rakonteoj, malnova kiel montŝton,

Ŝi diris kaj iris en sorĉatan arbaron.

-

Nuboj kaj lum, kaj voĉoj en vent,

Mirigaj, kantantaj, kaj belaj kiel arĝent,

Atendu paŝulo, cedu gardiĝu,

L'arbaron de sorĉoj ne nokte eniĝu.

-

Apenaŭ post cent paŝoj ŝin enfermis la arboj,

De kie, al kie, ŝi vagiĝis baldaŭ

Vidata el pado, voj' ŝajnas tiel klara,

Kiel iĝis, estiĝis ĝi nun tiel stranga?

Ŝi ne trovis reen, kaj ŝi sekvis la lumon,

En arbaro antaŭ ŝi, ne aliĝis ĝin,

Ĉiu paŝo de ŝi, ĝi fore iris,

Kaj paŝon post paŝo ĝi ŝin forigis.

-

Ŝi aŭdis kantadon el arbar' el altaĵoj,

Ŝi videgis la lumon, ne vidvolis la aĵojn,

Ĝi sonas tiel stranga, kor' preskaŭ rompiĝis,

Sed perdita ŝi estus, se la vokoj ŝi sekvis.

Iu vokis ŝian nomon, la voĉo tiel bela,

Ŝin petegas aliri, ŝi nur preskaŭ rezistas,

Kunvenu, mi donas vi pacon kaj bonon',

Ne, ĉar se vin mi sekvus mi ne trovus hejmon.

-

Venas figuro, el ombroj kaj nuboj,

Lunblanka kaj bela, maljunaj okuloj,

"Alvenu homino, tiun nokton kundormu",

Ĝis tagiĝo mi aldonas al vi sonĝon kaj sorĉon.

Unu kiso de vi, unu jaron al mi kostus,

Nokt' en via mano, mian haron blankigus,

Fe', trol' kaj elf', kun nin nur volas ludi,

Lasu veni min spirito, ĉar mi volas plu vivi.

-

Ŝi ne rifuzas plu, kiam altiras li ŝin,

Jam en sorĉo forgesigas, perdigas li ŝin,

Kiam liaj lipoj proksimiĝis, fora estas la mondo,

Bela mort' estas sorĉo, fora de spac' kaj tempo.

Profunda la luno estis super l' arbaro,

Kiam tago proksimis glacifridis l' aeron,

Profunde en elfmano, trankvile ino kuŝis,

La nokto foriris, kaj la ĉielo griziĝis.

-

Tiel la eklumo brilis sur la arbfolioj,

Kie por l' villaĝulino rapide pasis la jaroj,

En la brilo la fremdulo iĝis polvo kaj lum',

Postlasis ŝin malforta, sed ne mortigis ŝin.

Hela l' tagiĝo estis super la pado,

Kiam la ino el vilaĝo venis el la arbaro,

La haroj neĝblankaj, marmorpala ŝia haŭto

Ĉar ŝtelis ŝian tempon la sorĉo de l' arbaro.

-

-

Alte Version:

Hela la luno estas supra la pado,

Kiam Ino el vilaĝo ekiris al hejmo,

Mejlnombro antaŭen fridis la koron,

Tiel ŝi laŭiris la sorĉatan arbaron.

Se mi sekvas la padon malvenanta en lumo,

Mi estos en vilaĝo antaŭ la tageko,

Estas nur historiojn, malnova kiel montŝton,

Ŝi diris kaj eniris la sorĉatan arbaron.

-

Nuboj kaj lum, kaj voĉoj en vent,

Miriga, kantanta, kaj bel' kiel arĝent,

Atendu paŝulo, cedu gardiĝ',

L'arbaron de sorĉoj ne nokte eniĝ'.

-

Apenaŭ post cent paŝoj ŝin enfermis la arboj,

El kie, al kie, ŝi vagiĝis baldaŭ

Vidata el pado, voj' ŝajnas tiel klara,

Kiel iĝis, estiĝis ĝi nune tiel stranga?

Ŝi ne trovis reen, kaj ŝi sekvis la lum',

En arbaro antaŭen, ne aliĝis ĝin,

Ĉiu pas' de ŝin, ĝi reen eliris,

Kaj pecon post peco ĝi ŝin forigis.

-

Ŝi aŭdis kantado el arbar' el altaĵoj,

Ŝi videgis la lum', ne vidvolis la aĵoj,

Ĝi sonas tiel strang', kor' preskaŭ disrompis,

Sed perdata ŝi estus, se la vokoj ŝi sekvus.

Iun vokis ŝian nomon, la voĉo tiel bel,

Ŝin petegas alveni, ŝi nur preskaŭ stariĝas,

Kunvenu, mi donas vin paco kaj bon',

Ne, ĉar se vin mi sekvus mi ne trovos hejmon.

-

Venas figuro, de ombroj kaj nuboj,

Lunblanka kaj bel', malnovaj okuloj,

Alvenu homino, tiun nokton kundormu,

Ĝis tageko mi aldonas von belsonĝo kaj sorĉo.

Unu kiso de vin, unu jaron mi kostus,

Nokt' en vian manon, mian haron blankigus,

Fe', trol' kaj elf', nur kun nin volas ludi,

Venlasu min spirito, ĉar mi volas plu vivi.

-

Ŝi ne rifuzas plu, kiam altiras li ŝin,

Jam en sorĉo forgesigas, perdigas li ŝin,

Kiam lia lipoj proksimis, fora estas la mondo,

Bela mort' estas sorĉo, fora de spac' kaj tempo.

Profunda la luno estas supra l' arbaro,

Kiam tago proksimis glacifridis l' aero,

Profunde en elfmano, trankvila ino kuŝis,

La nokto elvenis, kaj la ĉielo griziĝis.

-

Tiel la eklumo surbrilis l' arbfolioj,

Kie por l' villaĝulino rapide pasis la jaroj,

En la brilo la fremdulo iĝis polvo kaj lum',

Postlasis ŝin malforta, sed me mortigis ŝin.

Hela l' tageko estas supra la pado,

Kiam la ino el vilaĝo elvenis l' arbaro,

La haroj neĝblanka, marmorpala lia haŭto

Ĉar ŝtelis lian tempon la sorĉo de l' arbaro.

-

-

Alte Version:

Hela la luno estas supra la pado,

Kiam Ino el vilagxo ekiris al hejmo,

Mejlnombro antauxen frostigis la koron,

Tiel sxi lauxiris la sorcxatan arbaron.

Se mi sekvas la pado malvenanta en lumo,

Mi estos en vilagxo antaux la tageko,

Estas nur historiojn, malnova kiel montsxton',

Sxi diris kaj eniris la sorcxatan arbaron.

-

Nuboj kaj lum', kaj vocxoj en vent',

Miriga, kantanta, kaj bel' kiel argxent,

Atendu pasxulo, cedu gardigxu,

L'arbaron de sorcxoj ne nokte enigxu.

-

Apenaux post cent pasxoj sxin enfermis la arboj,

El kie, al kie, sxi vagigxis baldaux

Vidata el pado, voj' sxajnas tiel klara,

Kiel igxis, estigxis gxi nune tiel stranga?

Sxi ne trovis reen, kaj sxi sekvis la lum',

En arbaro antauxen, ne aligxis gxin,

Cxiu pasx' de sxin, gxi reen eliris,

Kaj pasxon post pasxo gxi sxin forigis.

-

Sxi auxdis kantado el arbar' el altajxoj,

Sxi videgis la lum', ne vidvolis la ajxoj,

Gxi sonas tiel strang', kor' preskaux disrompis,

Sed perdata sxi estus, se la vokoj sxi sekvus.

Iun vokis sxian nomon, la vocxo tiel bel,

Sxin petegas alveni, sxi nur preskaux starigxas,

Kunvenu, mi donas vin paco kaj bon',

Ne, cxar se vin mi sekvus mi ne trovos hejmon.

-

Venas figuro, de ombroj kaj nuboj,

Lunblanka kaj bel', malnovaj okuloj,

Alvenu homino, tiun nokton kundormu,

Gxis tageko mi aldonas vin belsongxo kaj sorcxo.

Unu kiso de vin, unu jaron mi kostus,

Nokt' en vian manon, mian haron blankigus,

Fe', trol' kaj elf', nur kun nin volas ludi,

Venlasu min spirito, cxar mi volas plu vivi.

-

Sxi ne rifuzas plu, kiam altiras li sxin,

Jam en sorcxo forgesigas, perdigas li sxin,

Kiam lia lipoj proksimis, fora estas la mondo,

Bela mort' estas sorcxo, fora de spac' kaj tempo.

Profunda la luno estas supra l' arbaro,

Kiam tago proksimis glacifridis l' aero,

Profunde en elfmano, trankvila ino kusxis,

La nokto elvenis, kaj la cxielo grizigxis.

-

Tiel la eklumo surbrilis l' arbfolioj,

Kie por l' villagxulino rapide pasis la jaroj,

En la brilo la fremdulo igxis polvo kaj lum',

Postlasis sxin malforta, sed ne mortigis sxin.

Hela l' tageko estas supra la pado,

Kiam la ino el vilagxo elvenis l' arbaro,

La haroj negxblanka, marmorpala lia hauxto

Cxar sxtelis lian tempon la sorcxo de l' arbaro.

-

zurück zur Gedichtdatenbank

zurück zu anderen Gedichten